Over mijn schouder

Lieve Liv,

Aan het begin van dit jaar kijk ik even over mijn schouder. En ondanks dat ik op je verjaardag niets geschreven heb, doe ik dat nu wel. Hoe verder jouw mooie moment van ons af is, hoe zwaarder het voor me is. Nee, daar kun jij niets aan doen. Het is wat het met Papa doet.

Je zus doet het zo goed. En boef, ons nieuwe vriendje, zit vol kattenkwaad (raar he, het is een hond). Maar wat missen we je allemaal. We missen je eerste stapjes, je eerste woordjes, je eerste “nee”, je eerste grote mond tegen je zus, je eerste nacht niet doorslapen, je eerste…..er is geen eerste helaas.

Ik merk dat je Mama de laatste tijd je nog erger mist dan daarvoor.

Liv, je bent voor mij altijd nog hetgeen me richting geeft.